سربازی در بازی فوتبال به خاطر برخورد ترقه تماشاچیان نا بینا شد . 8زن و مرد در اوین به دار آویخته شدند .روزنامه اعتماد ملی تاریخ 13 دیماه 1386
................
روزنامه را می خوانم بغض گلویم را می فشارد ، تمام روزنامه که یا از اینگونه اتفاقات می نویسد یا ازقتل و یا از اعدامهایی که به هر دلیلی انجام شده اند . فکر می کنم چرا زندگی ما اینگونه تلخ شده و به سختی لبخند روی لبهایمان می نشیند . خشونت ، خشونت و خشونت . آخر تا کی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
راحله را زودتر از موعد مقرری که تعیین کرده بودند اعدام می کنند و کسی نمی پرسد چرا راحله دست به چنین جنایتی زده بود ،و در زیر عکسش می نویسند راحله شوهرش را کشته بود . راحله ها زیادند . بیایید قبل از اینکه دستشان به چنین جنایتهایی آلوده شود آنها را و دردشان را بشناسیم و به جای اعدام درد آنها را درمان کنیم .چرا که ثابت شده اعدام راه درمان نیست .
آری راحله ها جانی بالفطره نیستند آنها به خاطر ظلمی که به آنها می رود ناگزیر به انجام اینگونه اعمال می شوند .
. ایکاش که زندگی راحله ها را یکبار فقط یکبار مرور کرده بودیم ورفتارهایی که در زندگی با آنها شده را سبک سنگین می کردیم و برای یک لحظه می توانستیم خود را و یا خواهر خود را در آن موقعیت مجسم کنیم آیا عکس العملمان غیر ازاین می بود؟؟ راحله با داشتن دو فرزند حتما خواهان زندگی بهتر از این برای خود و فرزندانش بود پس چرا اینگونه شد ؟ اگر رفتار شوهرش غیر از این می بودآیا سرنوشت راحله و دو فرزندش جور دیگری رقم نمی خورد ؟ حالا دو فرزند خردسال باید زیر دست عمو و زن عمو بزرگ شوند . می توانید به سرنوشت این دو کودک فکر کنید؟
سزای هیچکس مرگ نیست همانطور که سزای شوهر راحله نیز مرگ نبود و آنهم به دست زنش . پس چرا اینگونه شد . کمی کند و کاو موجب می شد که شاید از اتفاقات بعدی جلوگیری کرد . آیا سزاوار نبود که کمی هم به درد دل راحله گوش می دادیم و به ظلمی که به او در طول زندگی رفته بود توجه می کردیم ؟ اینجاست که رسیدن زن به حق وحقوقش معنی پیدا می کند .
راحله ها همواره در طول زندگیشان از طرف پدرو برادر و در نهایت از طرف شوهر تحت ستم بوده اند و متاسفانه هیچکس واژه دفاع ازحق خودرا به آنها نیاموخت حتی مادری که خود نیز تحت ستم بوده از ستم کردن به دختران خود نیز غافل نبوده .چرا که خود نیز چنین آموخته بود . پس در چنین شرایطی ما موظفیم که گفته های راحله ها نیز بشنفیم اگر که می خواهیم هر روزه شاهد فجایعی از این قبیل نباشیم .البته من نفس کار راحله را تایید نمی کنم ولی ظلمی هم که به اینگونه زنها می شود را نیز قبول دارم و بر این باورم که باید قبل وقوع حادثه علت آنرا پیدا کرده تا بتوانیم از چنین جنایاتی پیشگیری کنیم .
همانطور که گفته اند : پیشگیری بهتر از درمان است .البته که اعدام درمان نیست
ایکاش که اجازه می دادند شیرینی آزادی این دو عزیز ما جلوه و مریم بیشتر به مذاق ما خوش می آمد . هر چند که همراه برکت برف زیبای دیروز برکت آزادی برای این دو عزیز ما نیز فراهم شد و حد اقل لبخند را بر لبان دوستانش نشاند .
من می خواستم به موضوع سربازی که در بازی فوتبال بینایی خود را از دست داده صحبت کنم ولی متاسفانه وارد بحث دیگری شدم که از دو روز قبل فکرم را مشوش کرده بود
ریییس کمیته انضباطی فدراسیون گفته که حق سربازی را که نا بینا شده را می گیرد ! کدام حق ؟ واقعا ما به چه امیدی بچه بزرگ می کنیم و در این را ه چه خون دلهایی می خوریم تا یک طفل تبدیل به یک جوان 18 ساله شود . ؟ جواب مادر آن سرباز چه خواهدبود؟
. . آری گذشت زمان همه چیز را به دست فراموشی می سپارد و دوباره در اثر بی مبالاتی اتفاقاتی ازاین دست خواهد افتا د
به امید روزی بی اعدام و بدون خونریزی و حق کشی
http://www.dw-world.de/popups/popup_printcontent/0,,3036659,00.htmlمصاحبه دویچه وله با خدیجه مقدم در مورد اعدام راحله :
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر