کلافگی

یه مطلبی رو تو ذهنم آماده داشتم که بنویسم ولی هر چه فکر کردم نتونستم جمع و جورش کنم . چون اونقدر این چند روزه اخبار آزار دهنده شنیدم که نمی دونستم به کدوم یک باید فکر کنم و در باره اش بنویسم . گرفتن دانشجویان ، مرگ مشکوک دانشجوی سنندجی ، مسافران بی وجدان اتوبوسی که به جای کمک به مصدومان پولهای ماشین حمل پول را به سرقت برده بودند و باعث مرگ جوانی که میان آهن پاره ها با مرگ دست و پنجه نرم می کرد شده بودند . از دیشب تا حالا دارم با خودم خیلی کلنجار می رم که یه توجیهی برای این کار پیدا کنم ولی مگه میشه ؟ پس این واژه انسانیت که ما اینهمه ازش دم می زنیم چه بر سرش آمده ؟ هنوز هم به گذشته خود افتخار می کنیم ؟ هنوز رومون میشه بگیم تاریخ چند هزار ساله داریم ؟ به چه دردمون می خوره این تاریخ و افتخار لعنتی آبا و اجدادمون . بیایید از تعارف کم کنیم و بر مبلغ افزاییم . وای برتو - وای بر من و وای بر ما که انسانیت اینهمه کم رنگ شده و از بین رفته . جایی این چنین فرزندان ما را به سلاخ می برند واینچنین مادران را عزادار می کنند و جایی خود ما نیز بر خود رحم نداریم . فکر نمی کنید که از انسانیت فقط واژه اش باقی مانده ؟ زهی به حیوانات درنده خو که ادعایی ندارند . ما مانند حاضران غایب شده ایم

دست ناظم با چکش در هوا چرخید - نفسهای صبح معصومیت را درید

به روی تکه آهن سرخی که بر گردن صنوبر مدرسه آویخته بود - زنگ زنگ زنگ

سکوت ، معصومیت را شکنجه می داد

اولین دعا برای من آشکارا نفرین بود

بر پا - بر جا

من ، حاضر نگفتم

وقتی حاضر نگفتی

غایبی